10ปีที่แล้ว
ผมเป็นกรรมกรเขียงหมู
มีหน้าที่แบกหาม/ชำแหละหมู

มีรายได้วันละ500บาท
ถือว่ารายได้ดีมากเพราะในเวลานั้น
ค่าแรงขั้นต่ำแค่150บาท!!
ผมหาเงินได้3เท่าของคนอื่นๆ

ผมลาออก!!
มาขายลูกชิ้นทอดข้างถนน

ออกมาแรกๆก็ขายดีๆขายไปขายมา..เจ๊ง
พอเจ๊งก็บากหน้าหนาๆกลับไปทำงานใหม่
พอมีเงินเก็บก็ออกมาค้าขายใหม่



ขายอะไรก็เจ๊งๆๆๆๆๆ
เจ๊งแม่งอยู่อย่างนั้น ชีวิตผมช่วงนั้นคือ
ขายของเจ๊ง...กลับไปทำงาน
ทำงานมีเงินออกมาขายของ..แล้วเจ๊งๆๆ

เป็นแบบนั้น2-3ปี

อายมั้ย??....อาย
โดนคนดูถูกมั้ย??...โดน
แม้แต่ตัวผมเองผมยังดูถูกตัวเองเลย

มีวันนึงขายน้ำปั่นแล้วเจ๊ง....!!!
เลยนั่งคิดกูทำเหี้ยอะไรก็เจ๊งงงง
เจ๊งเพราะอะไรว่ะ??

พอตั้งคำถามนี้ในใจเท่านั้นแหละ
เจ๊งเพราะอะไร ตั้งแต่นั้นมาไม่เจ๊งอีกเลย
ที่ผ่านมารู้ว่าเจ๊งแต่ไม่รู้ว่าเจ๊งเพราะอะไร?
เป็นเหตุให้ทำอะไรก็เจ๊ง!!

คนอื่นขายลูกชิ้นทอดซื้อรถกะบะได้
ทำไม่กูขายเหมือนเขาเลยแต่กูเจ๊ง??
ปัญหาไม่ได้อยู่ว่ากูขายอะไร
ปัญหามันอยู่ที่ว่ากูทำอะไรกับมันต่างหาก

ทุกทีที่เจ๊งผมโทษคนอื่นมาตลอด
ไม่เคยโทษตัวเองเลย ทำอะไรก็เลยเจ๊งๆๆ

ถามว่าทำไม?
มีงานรายได้ดี3เท่าของคนอื่นแล้วออกมาทำไม?? คำตอบคือ...ผมไม่เคยเห็นลูกจ้างรวย!!ผมเคยเห็นแต่เจ้าของกิจการรวย!!

ถ้าวันนั้น
ผมพอใจรายได้วันละ500
วันนี้ผมคงเป็นได้แค่กรรมกรเช่นเดิม
คงไม่ได้จับเงินล้านแบบนี้

เจ๊งกี่ที่ก็ได้มันเรื่องของกู
เจ๊ง100ครั้งรวยครั้งเดียวเชื่อเถอะว่า
ครั้งเดียวที่รวยนั่น...แม่งโคตรคุ้ม!!!

CREDIT : สิริทัศน์ สมเสงี่ยม